از ان جا که ذهن انسان به دنبال نظم است، سریعا نسبت به بی نظمی اخطار می دهد و سپس سعی می کند نظم را بر بی نظمی حاکم کند. مثلا در نظر بگیرید که بعد از طوفان، اغلب خرابی و مرگ با قی می ماند. مردم بعد از بیرون آمدن از پناهگاه های زیر زمین خانه شان ، شروع به ارزیابی وضعیت می کنند و به دنبال اشکال ، رنگ ها ، خطوط ، و الگو های قابل تشخیصی می گردند که در تشخیص میزان خرابی ها به آ ن ها کمک کند.

 

 در چند دقیقه ، ذهن سریعا نظمی را ایجاد می کند – مثلا مرز خرابی ها را مشخص می کند : " خرابی ها در مسیری به عرض دو بلوک و طولی حدود نیم مایل ایجاد شده است". این فرایند ذهن ، کاملا غیر ارادی و تقریبا آنی است. چه یک طوفان باشد یا چیز ساده ای نظیر سوار کردن قطعات یک هواپیمای مدل ، ذهن تمام توان خود را به کار می گیرد که به آشفتگی موجود نظمی ببخشد.

 

ذهن برای احساس امنیت به نظم نیاز دارد . این نیاز به نظم به هنر نیز کشیده می شود . در اصل، موفقیت یک نقاشی به خاطر ترکیب بندی ها و الگوهای منظم و به هم پیوسته اش است. برای بیان بهتر نظم و معنی آن در مورد ترکیب بندی ، در یونان باستان یک سری خطوط راهنمای نسبت بندی را پیشنهاد کردند که هنوز هم استفاده می شوند : تقسیم بندی طلایی.

 

در این قانون یک مستطیل در نظر گرفته می شود که ضلع بزرگ ترش تقریبا سه دوم ضلع کوچک ترش است ، مثلا یک مستطیل 5*8 اینچ. این تقسیم بندی در بسیاری از معماری های آنان نیز استاندارد شده بود . هنرمندان خیلی زود اولویت سه گانه ی چشم را فهمیدند و یک شبکه ی فرضی متشکل از دو خط افقی و دو خط عمودی که با فاصله ی مساوی از هم ، طول وعرض این مستطیل ایده آل را تقسیم کرده اند ، در نظر گرفتند که شکل را به نه قسمت مساوی تقسیم می کنند که شامل آن قسمت های ایده آل می شود این شبکه ی فرضی به عنوان قانون " یک سوم ها " معروف شد و هنرمندان از آن برای تشخیص بهترین نقطه ی قرارگیری سوژه استفاده می کنند .

 

آنان فهمیدند که چگونگی قرار دادن اجزا مهم ترکیب بندی نسبت به این خطوط و نقاط تلاقی این خطوط ، موفقیت یک تصویر را تعیین می کند . قرار دادن اجزا مهم در طول این نشانگر های یک سومی، اغلب باعث بهبود اساسی در کار می شود. این واقعیت که هنوز هم از این سیستم در تمام هنرهای گرافیکی استفاده می شود نشان از درستی آن دارد.

 

 

 

قانون یک سوم ها ، در ترکیب بندی عکاسی نیز مانند نقاشی یا دیگر هنرهای مرسوم استفاده می شود ، زیرا ترکیب بندی در عکاسی ، دقیقا مثل نقاشی بسیار مهم است.

 

برای استفاده از این قانون ، وقتی از منظره یاب نگاه می کنید کادر را در جهت افقی و عمودی به سه قسمت مساوی تقسیم کنید ، و این شبکه ی فرضی را بر روی کادری که ترکیب بندی می کنید تصور کنید . من تعجب می کنم هیچ سازنده ی دوربینی تا به حال این شبکه ی یک سوم ها را بر روی منظره یاب خود قرار نداده است. ( البته امروزه بغضی از دوربین های دیجیتال دارای این امکان هستند ). جالب است که دوربین های امروزی ، برای همه چیز حالت خودکار دارند. اما هنوز حالت ترکیب بندی خودکار را روی شبکه ی منظره یاب ندارند!

 

درست است که شبکه قادر به یافتن تصاویر بی همتا و جدید نیست و این کار وظیفه ی عکاس است ، اما عکاسان مبتدی یا حتی در سطح متوسط از وجود چنین شبکه ای نفع بسیار زیاد خواهند برد .

 

نیکون ، کانن ، مینولتا ، پنتاکس ، دارای صفحه ی شبکه ی انتخابی هستند که می توان خریداری و نصب کرد ، اما این شبکه ها دارای چهار خط افقی و بعضی اوقات پنج خط عمودی هستند ، این ها به جای شبکه بیشتر شبیه به صفحه ی شطرنج هستند ! این شبکه ها ، غیر از کمک به راست نگاه داشتن خطوط افقی در کادر ، هیچ کاربرد مفید دیگری ندارند.