رنگ نور روز در ساعات مختلف روز و شرایط آب و هوایی تغییر می کند . آفتاب وسط روز اغلب یک نور سفید و تند ایجاد می کند . موقعیت بالا سر و کیفیت بدون رنگ این نور ، به این معنی است که در این ساعت روز امکان گرفتن عکس های دارای نور پر احساس و دراماتیک کمتر است ، و به همین دلیل است که این همه عکاسان با تجربه ترجیح می دهند که در صبح زود یا درایان روز عکاسی کنند.

 

در شرایط آب و هوایی خوب ، دقیقا قبل از سپیده دم ( و حدود 20 دقیقه بعد از غروب ) نور ، یک آسمان صاف با رنگ آبی سرد و طیف های رنگی ارغوانی یا صورتی سرخ فام و رنگ های سرخ درخشان ایجاد می کند .با شروع طلوع خورشید این رنگ ها با نورهای کاملا گرم و نارنجی جایگزین می شود ، و سوژه های دارای نور روبرو و جانبی را غرق در طیف های مختلفی از رنگ های نارنجی و طلایی می کند .

 

معمولا از یک ساعت قبل از غروب خورشید تا خود غروب خورشید ، این تغییر رنگ به صورت کعکوس اتفاق می افتد . بسیاری از عکاسان از زمان غروب خورشید به عنوان ساعت طلایی یاد می کنند ، که به درستی اشاره بر این دارد که سحرآمیزترین ساعت روز برای عکاسی است .

 

اگر مرتبا عادت نداشتم که برای دیدن نور صبح در سحرگاه از خواب بلند شوم ، من هم این حرف را می پذیرفتم . با تجربه ی عکاسی از سوژه های متعدد در ساعات طلایی صبح و نیز ساعات طلایی غروب ، می توانم بگویم که هر دو ، زمان های سحرآمیزی برای عکاسی  هستند اما آن چه برای من جالب است این است که وقتی که کارهایم را به دوستان حرفه ایم نشان می دهم ، تقریبا پاسخ همه ی آن ها این است که "آشکار است که شما هم مانند من طرفدار ساعات پایانی روز هستید" می دانم که من تنها کسی نیستم که کشف کرده ام که آن نور صبح گاهی نیز یک ساعت طلایی دارد ، اما معلوم است که عکاسان زیادی هنوز این را نمی دانند .

 

واقعیت این است که متوجه شده ام که بسیاری از عکاسان اهل صبح زود بلند شدن نیستند و این خیلی بد است ؛ چون اگر عادت کنیم در هر دو ساعت طلایی روز (شروع روز و پایان روز) عکاسی کنیم ، شانس خود را برای گرفتن عکس های موفق در برابر خواهیم کرد .