اگر سوژه های یک نفر فقط به مناظر محدود شده باشند ، به مبارزه ی خلق ترکیب بندی موفق ف نسبتا آسان است . اما بیشتر ما موضوع سوژه های خود را فراتر از منظره انتخاب می کنیم و در نتیجه، حتی زمانی که هیچ خط افقی هم وجود ندارد ، باید بتوانیم بر چالش ترکیب بندی کامل فایق آییم. برای بعضی از عکاسان ، ترکیب بندی بدون خط افق معادل رانندگی با چشم بسته است اما باز هم راه حل آسان است .

بیشتر فروشگاه های سرگرمی وهنری ، ورق های پلاستیکی مخصوص حفاظت از عکس های کوچک یا کارت گواهینامه ی رانندگی و مانند آن دارند که با استفاده از مقداری چسب آن ها را به دو طرف کادر پرس می کنند.

چیزی که من به هنر جویان پیشنهاد می کنم این است که دو ورق از این پلاستیک ها را بدون این که چیزی بین آن ها بگذارید به هم بچسبانید. بعد با استفاده از یک ماژیک نازک ضد آب ( ترجیحا مشکی) دو خط با فاصله ی مساوی در راستاهای افقی و عمودی روی آن بکشید تا شبکه ی قانون یک سوم ها ایجاد شود . ( این خطوط را اگر قبل از چسباندن روی یکی از کارت ها بکشید و بعد آن ها را بچسبانید ، هیچ گاه پاک نمی شوند) .

اکنون شما یک ابزار جیبی بسیار مفید دارید که می توانید فورا از آن استفاده کنید.از میان شبکه ای که درست کرده اید به هر سوژه ای نگاه کنید – از نمای نزدیک تا پرتره ، ساختمان های دور ، یا چیزهای انتزاعی – تا بفهمید که هماهنگ ترین ترکیب بندی چیست. (البته لنزی که استفاده می کنید تعیین می کند که کارت را در چه فاصله ای از چشم تان نگاه دارید). بعد از چند ماه ، پس از این که از میان این شبکه به تمام سوژه هایتان نگاه کردید ، خواهید دید که دیگر نیازی به کارت ندارید – حتی وقتی که هیچ خط افقی وجود ندارد.

هر چند هر تصویر یا ایده فردی با درجاتی از عدم قطعیت شروع می شود ، اما یک چیز ثابت است : یک ترکیب بندی که فضا و اجزا یک صحنه ، به طور مساوی از وسط تقسیم بندی شده باشند ، به ندرت موفق خواهد بود.

با تقسیم کادر به دو بخش مساوی مثلا با خط افق – شما ترکیب بندی خود را با خطر گنگی و در نتیجه تردید رو برو می کنید .

وقتی با اشیا و سوژه، به گونه ای برابر رفتار کنیم ، اغلب – هر چند نه همیشه – همدیگر را خنثی می کنند . مثلا در دنیای ورزش ، بازی ها اغلب به تصاویر ختم نمی شوند ؛ همیشه گیم اضافه یا زمان اضافه وجود دارد و باخت ناگهانی است که برنده را مشخص می کند . در صحنه ی سیاست نیز ، همان طور که مردم آمریکا اخیرا شاهد بودند ، رقابت های انتخابات ریاست جمهوری نمی تواند مساوی تمام شود . همین طور در ترکیب بندی عکاسی نیز چشم انتظار دارد که یک " برنده " ی آشکار را ببیند – یک جز در کادر که به وضوح اهمیت بیشتری از دیگر اجزا داشته باشد.

عکاس با تفکیک اجزای کادر با هر کدام از ترکیبات یک سوم ها ، موفق به انجام این کار خواهد شد.

انتخاب های ما ، به اندازه ی تعداد عکاسان فراوان است برای تشخیص مهمترین جز در ترکیب بندی ، از خودتان چند سوال بپرسید. این تصویر قرار است راجع به چه چیزی باشد؟ چه اجزایی باید در عکس باشد وکدام نباشد ؟ آ یا قرار است تاکید بر بالا تر یا پایین تر از خط افق باشد ؟ آیا باید سوژه اصلی در یک سوم راست باشد یا یک سوم چپ؟ یا نهایتا چگونه باید آن را مرتب کنم؟

آیا می دانید که اکثر مردم با اعداد فرد راحت تر هستند تا با اعداد زوج؟ روی میز بازی کرپس در لاس و گاس ، 7 و 11 اعداد مورد علاقه هستند در بین اعداد فرد ، سه ، عدد محبوب است .

سه تفنگدار ، سه موش کور ، سه دلقک و سه خوک کوچک ؛ همین طور سه فرشته ی چارلی ، سه دختر ابر قدرت ( اسم یک سریال امریکایی) ، و هویی ، دویی و لویی (برادر زاده های دانلد داک) نشانه های این ادعا هستند . چشم نیز به ترکیب بندی های تحت تاثیر سه تمایل دارد – نقطه ای که ادامه ی اعتبار قانون یک سوم ها را اثبات می کند.

از ان جا که ذهن انسان به دنبال نظم است، سریعا نسبت به بی نظمی اخطار می دهد و سپس سعی می کند نظم را بر بی نظمی حاکم کند. مثلا در نظر بگیرید که بعد از طوفان، اغلب خرابی و مرگ با قی می ماند. مردم بعد از بیرون آمدن از پناهگاه های زیر زمین خانه شان ، شروع به ارزیابی وضعیت می کنند و به دنبال اشکال ، رنگ ها ، خطوط ، و الگو های قابل تشخیصی می گردند که در تشخیص میزان خرابی ها به آ ن ها کمک کند.

 در چند دقیقه ، ذهن سریعا نظمی را ایجاد می کند – مثلا مرز خرابی ها را مشخص می کند : " خرابی ها در مسیری به عرض دو بلوک و طولی حدود نیم مایل ایجاد شده است". این فرایند ذهن ، کاملا غیر ارادی و تقریبا آنی است. چه یک طوفان باشد یا چیز ساده ای نظیر سوار کردن قطعات یک هواپیمای مدل ، ذهن تمام توان خود را به کار می گیرد که به آشفتگی موجود نظمی ببخشد.

ذهن برای احساس امنیت به نظم نیاز دارد . این نیاز به نظم به هنر نیز کشیده می شود . در اصل، موفقیت یک نقاشی به خاطر ترکیب بندی ها و الگوهای منظم و به هم پیوسته اش است. برای بیان بهتر نظم و معنی آن در مورد ترکیب بندی ، در یونان باستان یک سری خطوط راهنمای نسبت بندی را پیشنهاد کردند که هنوز هم استفاده می شوند : تقسیم بندی طلایی.

در این قانون یک مستطیل در نظر گرفته می شود که ضلع بزرگ ترش تقریبا سه دوم ضلع کوچک ترش است ، مثلا یک مستطیل 5*8 اینچ. این تقسیم بندی در بسیاری از معماری های آنان نیز استاندارد شده بود . هنرمندان خیلی زود اولویت سه گانه ی چشم را فهمیدند و یک شبکه ی فرضی متشکل از دو خط افقی و دو خط عمودی که با فاصله ی مساوی از هم ، طول وعرض این مستطیل ایده آل را تقسیم کرده اند ، در نظر گرفتند که شکل را به نه قسمت مساوی تقسیم می کنند که شامل آن قسمت های ایده آل می شود این شبکه ی فرضی به عنوان قانون " یک سوم ها " معروف شد و هنرمندان از آن برای تشخیص بهترین نقطه ی قرارگیری سوژه استفاده می کنند .

آنان فهمیدند که چگونگی قرار دادن اجزا مهم ترکیب بندی نسبت به این خطوط و نقاط تلاقی این خطوط ، موفقیت یک تصویر را تعیین می کند . قرار دادن اجزا مهم در طول این نشانگر های یک سومی، اغلب باعث بهبود اساسی در کار می شود. این واقعیت که هنوز هم از این سیستم در تمام هنرهای گرافیکی استفاده می شود نشان از درستی آن دارد.

قانون یک سوم ها ، در ترکیب بندی عکاسی نیز مانند نقاشی یا دیگر هنرهای مرسوم استفاده می شود ، زیرا ترکیب بندی در عکاسی ، دقیقا مثل نقاشی بسیار مهم است.

برای استفاده از این قانون ، وقتی از منظره یاب نگاه می کنید کادر را در جهت افقی و عمودی به سه قسمت مساوی تقسیم کنید ، و این شبکه ی فرضی را بر روی کادری که ترکیب بندی می کنید تصور کنید . من تعجب می کنم هیچ سازنده ی دوربینی تا به حال این شبکه ی یک سوم ها را بر روی منظره یاب خود قرار نداده است. ( البته امروزه بغضی از دوربین های دیجیتال دارای این امکان هستند ). جالب است که دوربین های امروزی ، برای همه چیز حالت خودکار دارند. اما هنوز حالت ترکیب بندی خودکار را روی شبکه ی منظره یاب ندارند!

درست است که شبکه قادر به یافتن تصاویر بی همتا و جدید نیست و این کار وظیفه ی عکاس است ، اما عکاسان مبتدی یا حتی در سطح متوسط از وجود چنین شبکه ای نفع بسیار زیاد خواهند برد .

نیکون ، کانن ، مینولتا ، پنتاکس ، دارای صفحه ی شبکه ی انتخابی هستند که می توان خریداری و نصب کرد ، اما این شبکه ها دارای چهار خط افقی و بعضی اوقات پنج خط عمودی هستند ، این ها به جای شبکه بیشتر شبیه به صفحه ی شطرنج هستند ! این شبکه ها ، غیر از کمک به راست نگاه داشتن خطوط افقی در کادر ، هیچ کاربرد مفید دیگری ندارند.