با توجه به دیزاین دوربین ، طبیعی است که بیشتر ما تمام سوژه هایمان را درون کادرهای افقی عکاسی می کنیم . این یک واقعیت غمناک است که به طور متوسط 90 درصد عکس های عکاسان مبتدی افقی است .

حالا این مشکل چه قدر جدی است؟ هنر جویی داشتم که یک بار از من پرسید که آیا ارزش دارد برای دوربینی که ترکیب بندی های عمودی را عکس می گیرد پول بدهم؟ عجیب است ! این واقعیتی تلخ در مورد بعضی از راهنماهایی است که در فروشگاه های محلی دوربین پشت پیش خوان ایستاده اند.

اما اصلا چرا می خواهید عکس عمودی بگیرید؟ اگر بخواهید احساس وقار را به سوژه بدهید راهش کادر عمودی است ! احساساتی که از خط عمودی برانگیخته می شود ، استحکام و قدرت را القا می کند.

اما از آن جا که ما از کادر افقی خوشمان می اید ، عکاسان سعی می کنند با کوچکتر کردن ، به زور جا دادن و به پایین کشیدن یک سوژه ی کاملا عمودی آن را درون یک کادر افقی جا دهند . البته بزرگ ترین خطر این کار این است که شما مجبورید از سوژه فاصله ی بیشتری بگیرید تا بتوانید آن را درون کادر تصویر افقی جای دهید ، و هر چند آن را جای می دهید، ولی گرفتار فضاهای آشفته ی واقع در راست و چپ کادر خواهید شد.

ساده ترین راه حل این است که دوربین را به وضعیت عمودی بچرخانید. چه جالب ! آشفتگی از بین رفته است اغلب از من می پرسند که بهترین موقع برای عکاسی عمودی چه وقتی است. معمولا جواب می دهم :" درست بعد از افقی " .

نه همیشه ، اما بیشتر از اوقات می توانید هر سوژه ای را هم به صورت افقی و هم عمودی ترکیب بندی کنید. این کار ممکن است مستلزم کمی حرکت به اطراف، تغییر نقطه دید ، جلوتر وعقب تر رفتن ، یا حتی تغییر لنز باشد . اما مزایای عکاسی از سوژه هایتان با هر دو کادر ، آشکار است .

بزرگ ترین فایده ی آن این است که افت کیفیتی در تصویر نخواهید داشت ؛ وقتی با برش یک عکس افقی در کامپیوتر یک عکس عمودی می سازید در کیفیت تصویر افت ایجاد می شود . اگر از الان تصمیم بگیرید که برش خود را در دوربین انجام دهید ، از این به بعد زمان کمتری را در پشت کامپیوتر صرف خواهید کرد و در عوض ، فرصت بیشتری برای عکاسی خواهید داشت .

به علاوه ، اگر قرار باشد عکس های خود را به بازار ارایه دهید ، برای هر در خواستی نهایت آمادگی را دارید : اگر یک مشتری از یکی از عکس های افقی شما خوشش بیاید و از شما در خواست نسخه ی عمودی آن را داشته باشید فورا به تقاضای او پاسخ داده 30 روز بعد چک خود را بابت اولین عکس جلد مجله ی خود نقد کنید !

عکاسان بیشماری را دیده ام که از " دید تونلیگ " رنج می برند . هنگام ترکیب بندی ، تمام توجه آنها به میانه ی تصویر است .

آن ها اغلب ضرورت مرزهایی که لبه ها را تعریف و سوژه ی اصلی را در بر گرفته و کامل می کند فراموش می کنند . فقدان لبه های کاملا واضح در یک عکس معادل ریختن یک لیوان شیر روی میز است .

شما باید قبل از این که شیر از لبه ها بیرون بریزد، جلوی آن را بگیرید. اگر ترکیب چشم/مغز را به عنوان شیر در نظر بگیرید ، به زودی ضرورت در بر گرفتن چشم را - به منظور حفظ توجه آن – درخواهید یافت و اجازه نخواهید داد که از لبه های تصویر بیرون برود. الطفات به لبه های تصویر یکی از مطمئن ترین و کوتاه ترین راه های خلق تصاویر موفق است.

هر خطی پاسخ احساسی خاصی را بر می انگیزد، و وقتی در مورد خط قطری صحبت می کنیم نیز این موضوع قطعا صدق می کند. خط قطری ، حس حرکت ، فعالیت ، و سرعت را برمی انگیزد و اغلب روح زندگی را درون یک ترکیب بندی ساکن می دمد.

گاهی اوقات ، عکاس تعمدا تصمیم می گیرد که یک ترکیب بندی را با دوربینی که به صورت قطری چرخیده است عکاسی کند ، اما با یک نگاه خواهید دید که قطرهای طبیعی بسیار بسیار زیادی وجود دارند. باز هم قانون یک سوم ها حاکم و کارآمد است؛ و لایه ها می توانند براساس آن اضافه شوند ، به خاطر داشته باشید که این لایه ها تابع همان قانون یک سوم / دو سوم هستند.

فرمول قانون یک سوم ها نه تنها برای مناظر، بلکه برای پرتره ها نیز به موقعیت سوژه اعمال می شود .

همچنین قابل توجه است که عکس ، چه پرتره ی یک کارگر فولاد باشد ، چه یک کمباین در مزرعه ی گندم با شد ، یا یک گلدان لبه پنجره ، معمولا وقتی سوژه ی اصلی در یک سوم راست تصویر واقع شده است عکس بهتر بنظر می رسد و موفق تر است . این تقریبا یک قانون روانشناسانه است .

قطعا تقسیم دو سوم / یک سوم هماهنگ ترین نتیجه را ایجاد می کند ، اما چرا قرار دادن سوژه اصلی در یک سوم راست ترجیح دارد ؟ طبیعت چشم این طور است که از سمت چپ به یک فضا وارد شود و به راست حرکت کند این نه تنها وقتی به یک عکس نگاه می کنید صادق است ، بلکه هنگام تماشای نقاشی ، خواندن یا حتی ورود به اتق نیز مصداق دارد . و به مجرد وارد شدن به کادر از چپ ، چشم به دنبال یک مکان توقف می گردد که بیشتر اوقات ترجیح می دهد در سمت راست باشد.